چقدر دوست داشتم يك نفر از من مي پرسيد:
چرا نگاهيت آنقدر غمگين است؟
چرا لبخند هايت آنقدر تلخ وبيرنگ است؟
اما افسوس كه هيچكس نبود...
هميشه من بودم وتنهايي پر از خاطره...
آري با توهستم...!
باتويي كه از كنارم گذشتي...
وحتي يك بارهم نپرسيدي،
چرا چشم هايم هميشه باراني است....!
برای دیدن نظرات بیشتر این پست روی شماره صفحه مورد نظر در زیر کلیک کنید:
شما نیز نظری برای این مطلب ارسال نمایید:
بخش نظرات برای پاسخ به سوالات و یا اظهار نظرات و حمایت های شما در مورد مطلب جاری است.
پس به همین دلیل ازتون ممنون میشیم که سوالات غیرمرتبط با این مطلب را در انجمن های سایت مطرح کنید . در بخش نظرات فقط سوالات مرتبط با مطلب پاسخ داده خواهد شد .